από tsoukasvaggelis » Δευτ Ιουν 25, 2012 11:40 am
Ελληνικό Πρωτάθλημα παρα5 1998.
Καλή η πρόταση του Focman...
Πετούσα με ένα UP Soul τότε, ένα πολύ καλό αλεξίπτωτο για την εποχή του με καταπληκτική στροφή μέσα στα θερμικά, αλλά βέβαια λιγότερο από 50kmh μέγιστη ταχύτητα.
Καιρός κλασσικός Κιθαιρωνικός, με μελτέμι.
περιστασιακά μεγάλα θερμικά "έκοβαν " την ένταση του μελτεμιού στην απογείωση και μπορούσες να απογειωθείς και να πετάξεις με ασφάλεια έξω από το βουνό, όταν όμως τελείωνε το θερμικό, υπήρχε ξαφνική αύξηση της έντασης του ανέμου.
Απογειώθηκα και έφυγα σιγά-σιγά έξω, όπου πάνω από το χωριό 300-400 μέτρα, το βάριο άρχισε να χτυπάει +2.Ήταν ένα φαρδύ θερμικό +2, χωρίς ανατάραξη, που σου προκαλούσε μια σιγουριά. Στην αρχή ήταν κάθετο για 500 μέτρα, στην πορεία όμως και καθώς ανέβαινες, αποκτούσε μια κλίση που γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Συνέχιζα να ανεβαίνω με +3 μετά τα 900 μέτρα, αλλά δεν μου πέρναγε από το μυαλό τότε μέσα στη χαρά της ανόδου ότι για να έχει τόσο μεγάλη κλίση ένα θερμικό που είναι τόσο δυνατό, θα πρέπει ο μετεωρολογικός άνεμος να είναι πολύ ισχυρός.Το θερμικό, με την κλίση την οποία είχε αποκτήσει, κατευθυνόταν σε ένα λούκι του Κιθαιρώνα πάνω από το μοναστήρι, δυτικά από την μεγάλη κορυφή. Σε κάθε στροφή, όταν ερχόμουν κόντρα στον άνεμο, είχα κάποια ταχύτητα, λιγότερο από 10 kmh, δεν αισθανόμουν όμως κίνδυνο, καθώς το θερμικό ήταν τόσο σταθερό και δυνατό, που νόμιζα ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορέσω να φύγω από αυτό.
Κάποια στιγμή και ενώ πλησίασα το ύψος του βουνού σκέφτηκα να βγω λίγο από το θερμικό μπροστά για να δω αν τρυπάει το αλεξίπτωτο, μόλις όμως το έκανα αυτό ήταν αργά, βγήκα απέναντι στον αέρα που με πήγαινε πίσω. Στην αρχή ήμουν εντελώς ακίνητος, βγήκα σχεδόν από το κάθισμα και τερμάτισα την επιτάχυνση, αλλά δεν ήταν αρκετό. Συνέχιζα να είμαι ακίνητος, ενώ κάθε προσπάθεια να τραβήξω κάποιο φρένο για να στρίψω και να απομακρυνθώ από το σημείο αυτό του βουνού, με πήγαινε όλο και πιο πίσω.
Κατάλαβα ότι είχα δύο επιλογές με την εμπειρία που είχα τότε, η μία ήταν να κάνω top landing στην κορυφή, και η άλλη ήταν να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερο ύψος και να γυρίσω να φύγω με ούριο πάνω από τη θάλασσα. Είχα ακούσει ότι αυτό είχε ξανασυμβεί, και με τρόμαζε το SIV που θα έπρεπε να κάνω στα υπήνεμα, οπότε προσπάθησα να προσγειωθώ. Επειδή δεν είχα ρυθμίσει σωστά την επιτάχυνση στο Αλεξίπτωτο, για να καταφέρω να την τερματίσω, χρειάστηκε να βγω από το κάθισμα για να ρίξω όλο το βάρος μου και να τερματίσω τα ράουλα, κάτι που μου χάλαγε την αεροδυναμική και άρχισε να με κατεβάζει πάνω στην κορυφογραμμή. Εκεί όμως η κορυφή ήταν πολύ στενή, και υπήρχε ένα μόνο μέτρο για να πατήσω. Μετά άρχισε η κατηφόρα προς τα πίσω.
Συνέχισα να κατεβαίνω, αλλά και να πηγαίνω πίσω, μέχρι που βρέθηκε το σώμα μου 2 μέτρα πίσω από την κορυφή, ένα μέτρο από το έδαφος και φαινόταν ότι θα πατήσω με ασφάλεια, αλλά ο θόλος ακόμη πετούσε κανονικά παίρνοντας αέρα από τα προσήνεμα, χρειαζόμουν μόλις ένα μέτρο για να πατήσω, και ήταν όλα σταθερά, μέχρι που ξαφνικά…
Βρέθηκα στο ρότορα. Το αλεξίπτωτο έκλεισε όλο μαζί, ξανάνοιξε και με απογείωσε με όπισθεν εκσφενδονίζοντάς με πίσω, υπολόγισα περίπου 50 μέτρα. "Πετούσα" με όπισθεν, απομακρύνθηκα από το βουνό, και τότε ξανάκλεισε πιο βίαια. Ο Θόλος έπεσε πάνω μου και μπερδεύτηκα με σχοινιά και το πανί χτύπησε πάνω μου, ένα πατσαβούρι. Συνεχώς κοιτούσα την πλαγιά και άρχισα να πέφτω σαν άμορφη μάζα, σε ένα βραχώδες περιβάλλον προσπαθώντας να ξανανοίξω το αλεξίπτωτο. Είχαν όλα τελειώσει, και έβλεπα το σημείο που θα σκάσω κάτω στα βράχια. Και τότε έγινε το θαύμα. Περίπου 20 μέτρα από το έδαφος και ενώ πήγαινα να σκάσω με το κεφάλι κάτω πάνω στην πλαγιά, προφανώς η ανοδική περιοχή του ρότορα που ήταν κοντά στην πλαγιά, πέταξε το αλεξίπτωτο μακριά μου, τεντώθηκαν όλες οι αρτάνες ταυτόχρονα, ακούστηκε κάτι σαν έκρηξη μπαλονιού, το αλεξίπτωτο φούσκωσε βίαια, φρέναρε την ελεύθερη πτώση μου για ένα δευτερόλεπτο, και έσκασα ανάμεσα στα βράχια. Έσπασε το βάριο και το vhf, λύθηκα αμέσως γιατί ο άνεμος που φύσαγε θύμιζε κάτι σαν 70 ΚΜΗ και θα με παρέσυρε, και έμεινα ακίνητος. Δεν το πίστευα ότι είχα γλυτώσει και κούναγα χέρια και πόδια. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ενημερώσω κάποιον για αυτό που συνέβη, αλλά το κινητό δεν είχε σήμα και έπρεπε να περπατήσω μέχρι την κορυφή. Περπάτησα προς τα πάνω περίπου 100 μέτρα, και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που είχε συμβεί αλλά δεν μπορούσα να χωνέψω και αυτό που δεν είχε συμβεί, δηλαδή να έχω χτυπήσει. Τελικά έφτασα στην κορυφή και πήρα τηλέφωνο τον Τίμο στην Πάτρα, ο οποίος ενημέρωσε τους διοργανωτές και ήρθε κάποιος να με πάρει με αυτοκίνητο. Το Ανεμόμετρο στην κορυφή έδειχνε 75kmh ριπές, τη στιγμή που έβλεπα χαμηλότερα κάποιους να πετάνε.
Την επόμενη ημέρα, στον αγώνα που έγινε στις 18.30 για να κόψει ο αέρας, όλοι έπαιρναν ύψος, αλλά εγώ όταν έφτανα το ύψος της κορυφογραμμής, άφηνα το θερμικό και έφευγα στον κάμπο, ακόμη και όταν ήμουν 5 χιλιόμετρα έξω. Ήμουν τρομοκρατημένος από το βουνό και την εικόνα της κορυφογραμμής. Έτσι, και ενώ όλοι κόλλησαν στο βουνό (νομίζω τότε ο Focman είχε τραβήξει και εφεδρικό στο καταφύγιο) εγώ ακολούθησα κάτι γλάρους έξω στον κάμπο, μετά από το δρόμο Πλαταιών – Ερυθρών, και έκανα όλο σχεδόν το τασκ έξω στην κοιλάδα, προσγειώθηκα δε 2ος ή 3ος , ενώ στους αγώνες βρέθηκα στην ένατη θέση στη γενική. Πετούσα 5 χρόνια τότε, και ήταν το πρώτο πρωτάθλημα που έπαιρνα μέρος σοβαρά. Αν δεν είχε γίνει αυτό, πιθανώς θα τα είχα παρατήσει τότε. Ήμουν πολύ τυχερός, με βοήθησε το αλεξίπτωτο που πετούσα, και δεν είχε έρθει η ώρα μου φαίνεται ακόμη, παρά τις ελάχιστες πιθανότητες που είχα να επιβιώσω. Μου πήρε πολλούς μήνες για να συνέλθω.
Για αυτό λοιπόν προσοχή. Ο Κιθαιρώνας είναι ένα πολύ βολικό βουνό, που μπορείς να πετάς, να κρατιέσαι στον αέρα και να βάζεις ώρες, αλλά αυτό που πετάμε, δεν είναι η συσκευή που θα σε σώσει, αλλά η μηχανή που θα σε σκοτώσει αν βάλεις τον εαυτό σου από την ασφάλεια στον κίνδυνο, και αν ξεπεράσεις κάποια όρια, που στον Κιθαιρώνα είναι πολύ στενά ανάμεσα στην ευχαρίστηση και στο θάνατο, ειδικά όταν μπαίνεις στην παγίδα της κορυφογραμμής.
Βαγγέλης Τσούκας