Καλημέρα σε όλους. Μια και είμαι από τους πιλότους που πέταξαν και προσγειώθηκα από τους τελευταίους (αν όχι τελευταίος!) να σας γράψω πως το είδα εγώ το όλο θέμα.
Κατ αρχήν τα αυτονόητα: Δεν πιστεύω ότι υπήρχε πιλότος ο οποίος με ''κλειστό'' τον ορίζοντα δυτικά - βοριοδυτικά να ρωτάει ή να ζητάει άδεια για... απογείωση. Συζήτηση κάνουμε, τη γνώμη του όποιος έχει λέει και μετά ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του σαν ενήλικο άτομο και αυτόνομος πιλότος που είναι.
Ο Βαγγέλης έπεσε 1000% μέσα στην πρόβλεψή του για την εξέλιξη του καιρού. Είπε ότι υπάρχει μία ώρα πτήσης ακόμη -τον ρώτησα και προσωπικά πως το βλέπει- και έτσι έγινε. Πρέπει να έκανα περίπου 20-30 λεπτά για να βρεθώ στόν αέρα και το GPS έχει καταγράψει κάπου μισή ώρα ευχάριστης... ''πτήσης''!
Στον αέρα: Όταν βρέθηκα στον αέρα κοντά μου πετούσαν ο Λάμπρος, ο Κουμούτσος και ένα δύο πιλότοι ακόμη. Ανατολικά είδα άλλους δυό τρείς σε αρκετή απόσταση. Η όλη ''πτήση'' μου κράτησε 5-10 λεπτά καθώς διαπίστωσα ότι δεν διασκέδαζα και άρχισα να πεθυμώ το Λοχαγό στη απογείωση. Δεν υπήρχε κάποια σοβαρή μεταβολή του καιρού εκείνη τη στιγμή και μη φανταστεί κανείς σωρειτομελανίες και αμόνια! Εδώ όμως είναι και το κακό. Που να ξέρεις τι κρύβει η θολούρα στον Ελικώνα! Άρχισα διαδικασία για top-landing κάτι όμως που δεν μου βγήκε ποτέ. Ίσως τα τετραγωνικά της πτέρυγας, κάτι οι λίγες ώρες φέτος κάτι η αλλεργία μου για big-ears κοντά στο βουνό ή... το έδαφος και το αποτέλεσμα αυτή τη φορά ήταν αρνητικό!
(Εν το μεταξύ από κάτω είχαν κάνει top-landing ο Λάμπρος, ο Κουμούτσος,ο ταρίφας και νομίζω ο Spreyman.)
Την προσπάθεια για την απογείωση την εγκατέλειψα με αρκετή καθυστέρηση -πρώτο λάθος κατ'εμέ, δεύτερο για όσους θεωρούν πρώτο την... απογείωση!- και ο αέρας είχε δυναμώσει κι άλλο.
Με big-ears και επιτάχυνση είχα ικανοποιητική κάθοδο, οπότε χάραξα πορεία πρός την προσγείωση, όχι γιατί θα έφτανα ως εκεί αλλά για τη ψυχολογία της άπλας και το... ανεμούριο!
Καθ'όλη τη διάρκεια της προσέγγισης -και παρ'ότι δεχόμουν ριπές από δυτικά- το ανεμούριο στην προσγείωση έδειχνε από βοριαδάκι μέχρι... άπνοια! Ωραία σκέφτηκα, χαμηλά δεν έχει βγάλει αέρα. Δυστυχώς για μένα μέσα σε δευτερόλεπτα -και ενώ βρισκόμουν 60-70 μέτρα από το έδαφος- το ανεμούριο έδειξε ελαφρύ δυτικό που σήμαινε ότι κάτι... σπρώχνει αέρα και εκεί! Στροφή με σώμα και... προσγείωση όπως ήμουν μέχρι το έδαφος.
Παρ'ότι πάτησα καλά, μία ριπή με... ξαναπογείωσε για λίγα μέτρα πηγαίνοντάς με όπισθεν, για να με ρίξει κάτω και να οργώσω λίγα μέτρα μέχρι που άρχισα να μαζεύω το ''εσωτερικό'' φρένο για να την μαζέψω. Εκεί είδα και τη φιλική φιγούρα του Νίκου να πέφτει επάνω στη πτέρυγα! (Ευχαριστώ Νίκο).
Η ένταση στο σημείο προσγείωσης δεν πρέπει να ήταν πάνω από 35-36Km/h στη ριπή, χωρίς να ξέρω πως ήταν η κατάσταση στην απογείωση ή εκεί που προσγειώθηκε ο φίλος με την κάμερα. Επίσης καλή ιδέα ίσως θα ήταν όταν πάτησα στο έδαφος να τράβαγα κατευθείαν Β-ιμάντες και να τελείωνε εκεί το έργο. Έλα όμως που δεν το έκανα. Κι'άλλο λάθος!
Τέτοιες μέρες θέλουν μέγιστη προσοχή και ετοιμότητα. Το gust θα μπορούσε να ήταν πολύ δυνατότερο -όποιος έχει ζήσει καλοκαιρινές καταιγίδες στη βόρειο Ελλάδα ή αλλού καταλαβαίνει τι λέω.
Καλές πτήσεις σε όλους και καλές διακοπές σε... όσους πάνε
Μπάμπης.